Незалежнасць нашай краіны - гэта вынік працы палітычных элітаў і волі беларускага народа.
Дата 17 верасня для нашага народа - гэта маркер, сімвал таго, што беларусы заўсёды імкнуліся да аб'яднання, стварэння адзінай дзяржавы. "Нягледзячы на ўсе геапалітычныя перыпетыі, спробы падзелу нашага народа, беларусы гатовыя былі чакаць і выкарыстоўваць свой шанец. У сучасных умовах напамін пра тое, што мы калісьці былі падзеленым народам, вельмі значны. Ва ўмовах геапалітычнай турбулентнасці, якія ўзнікаюць выклікаў вельмі важна разумець, што незалежнасць і суверэнітэт - не Богам дадзеныя уступныя. Гэта вынік і працы палітычных элітаў, і волі беларускага народа. І гэта ўсё мы можам страціць у выпадку, калі не будзем адзіныя.
Падзел народа і польская акупацыя ў 1921-1939 гадах сталі выклікам для беларусаў, у тым ліку для жыхароў Брэстчыны. Насельніцтва Заходняй Беларусі знаходзілася ў прыгнёце, праводзілася палітыка паланізацыі. Стратэгічныя мэты польскага ўрада, польскай дзяржавы былі накіраваны на трансфармацыю менталітэту, нацыянальнага кода. Яны ўспрымалі беларусаў перш за ўсё як сапсаваных камуністычным і рускім уплывам палякаў. Такім чынам, праводзілі палітыку "старэйшага брата". Спрабавалі, як яны лічылі, нас цывілізаваць і вярнуць у лона Польшчы. У гэтай сувязі на тэрыторыі Заходняй Беларусі зарадзіўся нацыянальна-вызваленчы рух. Яго ўдзельнікаў пераследвалі, жорстка каралі.
Пра эканамічную палітыку, якую палякі праводзілі на"крэсах усходніх". Вылучу тры асноўныя моманты. Першы – выкарыстанне беларусаў у якасці таннай працоўнай сілы для польскай эканомікі. Другі – выкарыстанне прыродных рэсурсаў, сыравінны прыдатак Польшчы. Трэці – рынак збыту польскіх тавараў. Замест гарманічнага развіцця рэгіёну нам прапаноўвалася вельмі незайздросная доля. У той момант, калі ў БССР будаваліся заводы, праводзілася індустрыялізацыя, калектывізацыя, Заходняя Беларусь фактычна заставалася аграрным і слаба развітым рэгіёнам у складзе Польшчы. Польскі ўрад не праводзіў неабходных дзяржаўных мер па эканамічным выраўноўванні.
Асобна спынюся на палітыцы ў дачыненні да беларускай мовы. Беларуская мова і беларуская культура ўспрымаліся польскімі палітычнымі элітамі як другасныя, як не ў поўнай меры паўнавартасныя. Адпаведна абмяжоўвалася іх развіццё