Перыяды вострых крызісаў, якія мы ўсе перажывалі і перажываем сёння, заўсёды адкрывалі астрал новых магчымасцей. У гэтай сувязі хочацца задацца пытаннем – ці не прыйшоў час менавіта цяпер сфармуляваць нацыянальную ідэю?
Думаю, не памылюся, выказаўшы здагадку, што апошнія пару месяцаў большасць з нас у той ці іншай меры знаходзяцца ў стане пэўнага кагнітыўнага дысанансу. Асабліва назіраючы за выявамі вясновай прыроды, што абуджаецца, навявае дабратворны настрой і добры лад духу, якія, на жаль, хутка і бясследна знікаюць, як толькі мы пагружаемся ў інфармацыйную плыню каранавірусных чорных навін, што правяраюць нас на ўсе віды псіхалагічных і іншых “дэфармацый”.
Гартаючы стужкі навін, падсвядома на нейкім этапе пачынаеш адчуваць, быццам чытаеш франтавыя зводкі з колькасцю “захопленых” (“здадзеных”) населеных пунктаў, “забітых “ і “параненых“...
Яшчэ ў студзені, калі мы прапускалі праз сябе навіны з кітайскага Уханя, пагроза здавалася нам далёкай і нерэальнай. У пэўны момант гэтыя паведамленні сталі насіць руцінны характар. Падобнае адчуванне было падчас працы ў Індыі, калі штодзённыя зводкі пра колькасць захварэлых і памерлых (загінулых) з-за ліхаманкі дэнге (малярыі, чыкунгунья) або ў выніку баявых сутыкненняў у спрэчным Кашміры ўспрымаліся проста як інфармацыйная нагода. Як бы цынічна гэта не гучала...
Аднак сёння пагроза цалкам рэальная і адчувальная і знаходзіцца на ганку нашых дамоў і кватэр. Вораг, які супрацьстаіць нам і імя якому Covid-19, падступны і небяспечны. Але самае галоўнае – ён нябачны...
З мас-медыя на нас ліецца струмень разнамасных прагнозаў з нагоды дынамікі развіцця і зыходу эпідэміі, пра перавагі і недахопы той ці іншай стратэгіі, пра будучую архітэктуру светаўладкавання, пераможцаў і ахвяр, і г.д. Аднак, як сцвярджае народная мудрасць, за шматслоўнасцю губляецца сутнасць. Ад разнастайнасці няхай нават самай паліткарэктнай і навукова абгрунтаванай рыторыкі настаў час пераходзіць да канкрэтных спраў.
Надышоў час актыўных папераджальных дзеянняў на аснове кансалідацыі і мабілізацыі ўсіх рэсурсаў грамадства і дзяржавы.
Ідэалагічным супернікам (апанентам) важна праявіць волю, адкласці на потым узаемныя крыўды (прэтэнзіі) і ўстаць поплеч, з’яднаўшыся перад тварам навіслай пагрозы. Такі крок стаў бы мерывам палітычнай сталасці, сапраўднага патрыятызму і адказнасці за лёс Радзімы.
Тут дарэчы будзе ўзгадаць стогадовую гісторыю, калі менавіта “іспанка” перадвызначыла канец Першай сусветнай вайны, калі змардаваныя арміі варагуючых краін-удзельніц у выніку пайшлі на перамір’е.
На мой погляд, вельмі правільна пра важнасць згуртавання, у тым ліку ў глабальным маштабе, а таксама пра гістарычную задачу для лідэраў – “пераадолець крызіс, у той жа час будуючы будучыню" – піша на старонках The Wall Street Journal Генры Кісінджэр – былы дзяржсакратар ЗША і саветнік па нацбяспецы ў адміністрацыях прэзідэнтаў Ніксана і Форда.
Як бы пафасна гэта ні гучала, але першачарговым прыярытэтам павінен стаць клопат пра здароўе і жыццё людзей як найвышэйшую каштоўнасць. Менавіта такое мэтапакладанне стане фактарам умацавання ўзаемнага даверу ў краіне.
На жаль, як і на любой вайне, заўсёды знойдуцца людзі, якія імкнуцца, як модна цяпер казаць, “хайпануць” на агульнай бядзе. Ды толькі не яны вызначаюць мэйнстрым, і іх месца ў выніку апынецца на сметніку гісторыі, як гэта бывала і раней.
У той жа час, калі вырвацца з прастораў інтэрнэту на вуліцы горада, прыемна ўбачыць, як самаарганізуюцца нашы грамадзяне, дапамагаючы адзін аднаму пераадолець нязручнасці, звязаныя з сацыяльным дыстанцыянаваннем і самаізаляцыяй. Усе гэтыя назіранні ўмацоўваюць у меркаванні, што разам мы зможам з годнасцю выйсці з крызіснай сітуацыі і стаць яшчэ мацней і бліжэй адзін да аднаго.
І яшчэ. Перыяды вострых крызісаў, якія мы ўсе перажывалі і перажываем сёння, заўсёды адкрывалі астрал новых магчымасцей. У гэтай сувязі хочацца задацца пытаннем – ці не прыйшоў час менавіта цяпер сфармуляваць нацыянальную ідэю? Відавочна, што той, хто будзе здольны гэта зрабіць, асуджаны на гістарычную неўміручасць як нацыянальны герой.
У кантэксце вышэйпададзеных разваг напярэдадні Светлага Свята Вялікадня, мабыць, было б дарэчным успомніць тэзіс з Нагорнай пропаведзі Ісуса Хрыста (Мацей. 07:16): "Па пладах іх пазнаеце іх. Ці збіраюць з цярноўніка вінаград альбо з дзядоўніка смоквы?". Мяркую, што іншыя каментары тут залішнія...
P.S. Напісаў гэты тэкст не столькі як дзяржслужбоўца і аналітык, колькі як чалавек і грамадзянін, які хвалюецца за лёс і будучыню сваёй сям’і і краіны.